در سرزمین آبها
با ماه ای چون قارچ
بژ رنگ و نمناک ؛
کُنده درختان غرقه شده
و مرغانی بلندبالا
که شنا می کنند.

جایی که خزه
می روید
بر تمام سطوح درختان
و سایه ات
سایه ی تو نیست؛
بازتاب توست.

ما آن دیگرانیم،
کسانی از زیر برکه
که خاموش
کنار تخت تو می ایستیم
با سرهایی از جنس تاریکی.
باید بیاییم و بپوشانیم ات
با جامه ی پشمین سرخ
با اشکها و پچپچه های دوردست مان.

تو در آغوش باران
- ننوی خنک خواب ات-
تکان می خوری

آنگاه که ما
مادر و پدر شبانه ات،
انتظار می کشیم
با دستانی سرد و
فروغی مرده،
در می یابیم
که تنها سایه هایی لرزانیم
فروافتاده از یک شمع،
در این پژواک
که تو
بیست سال دیگر
خواهی شنید.